Մի անգամ սուտը հանդիպեց ընկերությանը:Սուտը շատ մռայլ դեմքով էր և ցածրահասակ,իսկ ընկերությունը ուրախ զվարթ և բարձրահասակ: Նա չհասկացավ, թե ընկերությունն ինչ է և հարցրեց.
-Բարև ընկերություն, մի բան հարցնեմ. ընկերությունն ինչ է:
Ընկերությունը պատասխանեց.
— Ընկերությունն այն է, որ մարդիկ իրար հետ ընկերներ են: Նրանք միշտ երկուսով խաղում են և այլն.
— Իսկ դու ի՞նչ ես, սուտ,- հարցրեց ընկերությունը:
-Ես մի բան եմ, որ միշտ սուտ է խոսում: Օրինակ, ես գնացել էի անտառ,բայց մայրիկիս ասել էի, որ գնացել էի դպրոց:
Բայց դու ինչու ես ուտ խոսում, դա շատ վատ բան է:Ասեց ընկերությունը և օգնեց ստին որ նա սկսի քիչ սուտ խոսել, իսկ հետո սուտը աստիջանաբար քիչ էր խոսում սուտ և անցավ մի քանի օր,և սուտը արդեն սուտ չեր խոսում և այդպեսել նրանք ընկերացան և սուտը ել կյանքում չստեց:
Ալբերտ Ղարագյոզյան 